مردِ و سبیلش

فکر می‌کنم اکثر مردها یک خصوصیت مشترک داشته باشند اون هم اینه که از یک سنی‌ به بعد تغییر نمیکنن، یعنی‌ به جز نشانه‌‌های افزایش سنّ و سال، تغییر ظاهری دیگه‌ای نمی‌کنن، معمولا مدل مو‌ها ثابت میشه و نوع لباس پوشیدن منحصر به خودشون رو پیدا می‌کنن. بر خلاف خانوم‌ها که خوب بیشتر به خودشون میرسن و تنوع طلب تر هستن.در کّل تغییر چندانی جز عوض شدن رنگ پیرهنشون به چشم نمیاد. خوب من هم از این قاعده مستثنی نیستم.

گذشت اون روزهایی که روز به روز و ماه به ماه، سعی‌ می‌کردم عوض بشم و تغییر کنم، مدل موهای جدید و کوتاه و گاهی بلند. حتی اون زمان‌ها عقاید خاص خودم رو در مورد لباس پوشیدن داشتم و باید نباید ها. که چی‌ رو باید با چی‌ پوشید یا چی‌ رو نباید. چه رنگی‌ با چه رنگی‌ باید و چه رنگی‌ نباید. اما خوب هر چقدر این سنّ بالاتر میره (یکی ندونه فکر میکنه صد سالمه) و درگیری‌های روز مره بیشتر میشه، دیگه نه وقتی‌ می‌مونه و نه حس و حالی‌. اما خوب نمی‌تونم این رو رد کنم که این تغییر‌ها حداقل برای من همیشه مهم بود، یه جورایی توی روحیه آدم موثره. درسته حالا دیگه حال و حوصلهٔ عوض کردن مدل مو و هر روز خرید رفتن و مدل لباس عوض کردن ﺭﻭ ندارم، اما خوب تیغ اصلاح صورتم رو که دارم.

 واقعا اگه این یکی‌ رو از من بگیرن من از روزمرگی افسرده میشم. چندین ساله پیش یادمه که هر روز صبح اصلاح می‌کردم و از خونه بیرون میرفتم، جز وقت‌های امتحانات دانشگاه، اون موقع تنها زمانی بود که ژولیده بودن خیلی‌ بد نبود. اما در بقیه موارد همیشه کامل اصلاح می‌کردم.اما الان دیگه نه، الان تنها دلخوشیم همین محاسن و سیبیل هست، اینکه هر وقت می‌خوام اصلاح کنم یک ساعت اون جلو به قیافه خودم نگاه می‌کنم و طرحی نو در می‌‌اندازم. مخصوصا سیبیل، باید پسر بود و این همه خلاقیت رو فهمید و باز باید مثل من خل و چل بود و با یه سیبیل چنگیزی (؟) بلند شد و رفت شرکت.