باز هم من و نفهمی ها...

من برخی‌ از این فیلم‌های مستند راجع به کودکان کار و زنان و فقر و ... را نمی‌فهمم. 

که چه؟ فیلم میسازند که ببرند در این فستیوال و آن فستیوال نشان بدهند و جایزه‌اش را بگیرند، یا که چه؟ یا اینکه مثلا فیلم میسازند که ببرند به این کشور و آن کشور و این سازمان و آن سازمان نشان بدهند و بگویند مثلا حقوق زنان در کشور ما رعایت نمی‌شود؟ که چه شود؟ اصلا این همه ساختند، چه شد؟ چه دردی از ما دعوا شد؟. اینها که فقط درد اضافه میکنند.

اینکه ما در کشورمان از این دردها داریم درست، حالا این همه توی بوق کرنا می‌کنیم، که چه؟ که مثلا بیایند این دلسوزان کمکمان کنند؟ خاک بر سر ملّتی که خودش عرضه ی دوای دردش را نداشته باشد و برای آنوری‌ها فیلم بسازد که دلشان بسوزد، که چه؟

اگر نیمی حداقل جمعیت تحصیل کرده و با فرهنگ و مدرن داریم که در دنیا به پای همان ۵۰ درصد دیگر بسوزانیم؟ که چه؟ یکی‌ به من ابله بگوید که چه؟

کاش اگر فیلم می‌ساختیم، برمیداشتیم، شهر به شهر، روستا به روستا می‌بردیم نشان مردم خودمان میدادیم... 

شاید من هنوز همان اخلاق‌های ایرانی‌ام را دارم، شاید حاضرم با سیلی‌ صورتم را سرخ نگاه دارم، اما کسی‌ دردم را نداند. درد هست، خودمان باید درمانش کنیم، فقط من هم راهش را نمیدانم، همین.

از سنگسار ثریا فیلم میسازند و از فحشا و از کودکان کار، اتفاقا انگلیسیش رو هم میسازند، بابا آخر که چه؟ در تمام طول مدت عمرم به خدا خبر از سنگسار انقدر نشنیدهام که در این دوسال جوابش را دادم.

حالا هی‌ بروید فیلم بسازید که ماها کجیم، ماها مشکل داریم، ماها همه فاحشه ایم، ماها مادرانمان را سنگسار می‌کنیم، هی‌ نشان این و آن بدهید. شما جایزه‌اش را بگیرید، فاحشه‌ها و کودکان کار همچنان نان بدبختیشان را بخورند. من هم حرصش را میخورم.

پ.ن. اگر هم اشتباه میکنم که بنویسید پای نفهمیم یا بفهمانیدم...