همزیستی مسالمت آمیز

ما در این شرکتمان هرچه بدی هم که داشته باشد یک سری مزایا داریم که انصافا هیچ جا پیدا نمیشود، حالا لیست مزایا بماند برای بعد. الان فقط یکی‌ رو میگم.

معمولا ما در هر اتاق چهار نفری هستیم که مشغولیم، در این شرکت ما کسی‌ کاری به کارمان ندارد، این آزادی اینجا حرف ندارد. در کّل این سه سال کلا رییسم چهار دفعه به من سر زده، که دو دفعه‌اش در حال اخبار خوندن بودم ((یکی‌ از سرگرمی‌های من در شرکت)، یک دفعه دیگرش فیسبوک چک می‌کردم و آخرین بار هم که داشتم سر کار بازی آخر ایران و کره را تماشا می‌کردم که آمد و کنارم نشست و پنج دقیقه آخر بازی را تماشا کرد. همین، یعنی‌ صد سال هم که سخت کار کنم عدل رییسم در همان لحظه‌ای میاد که من دارم یک کار دیگه می‌کنم.

اینجا هر کسی‌ برای خودش اسپیکر دارد و بلند بلند موزیک گوش میده، کسی‌ هم نیست که بگه چرا، یا اعتراضی کنه، مگه اینکه کار داشته باشه که محترمانه تقاضا میکنه و نفر دیگه هم رسم ادب رو به جا میا‌ره.

اما خوب سلیقه‌ها که همه یک جور نیست، یک عده راک باز هستن و دیگری پاپ و آن یکی‌ کلاسیک. من که این وسط به همه جور موزیک قانع ام، یعنی‌ کلا طبع موزیک من وسعتش به پهنای اقیانوس آرامه.

اما خوب من هم یک روزهایی دل و دماغ ندارم، یا اعصابم از چیزی خورد هست، دلم آهنگ سنتی‌ می‌خواد یا یه آهنگ ایرونی‌. اونجاست که از این همکاران گلم لذت میبرم، انصافا که با بعضی‌ بدیهاشون، خیلی‌ خوبند.

هیچ کس غر نمیزند، هیچ کس قیافه نمیگیرد، پا به پای من شجریان و ناظری و دنگ شو و پالت گوش می‌کنن و دم نمی‌زنن. دیگه نهایتش خیلی‌ که بخوام بهشون حال بدم کامنت یا بی‌ بند می گذارم که اقلا از موزیکش یک چیزی بفهمند. خوشم میاد که لااقل با هم همزیستی‌ مسالمت آمیز داریم و همانقدر که من عربده‌های جیمز رو تحمل می‌کنم آنها هم چه چهِ ‌های شجریان را تحمل میکنند،

پ.ن. انگار که موش رو آتیش زدم، در حین نوشتن همین الان اومد و دید دارم مینویسم. فقط خندید و پرسید چطور اینها رو میخونی‌ و رفت... خواست بامزه بازی در بیاره...