آخه مگه میشه؟

هر چقدر که طرفدار راک باشم و هر چقدر که طرفدار موسیقی تلفیقی و سنتی‌ ایرانی‌، هرچقدر که اصلا در بند موسیقی‌ شش و هشت ایرانی‌ نباشم اما بعضی‌ وقت‌ها نمی‌شه که نمی‌شه...

 مگه میشه که یه آهنگ از هایده یا حمیرا گوش بدم و چشمم رو نبندم و تو ‌جادهٔ شمال نباشم؟ میشه باده فروش می‌‌ بده و آدم مست نشه؟ مگه می‌شه عسل چشم نگا‌ت کنه و به دل نشینه؟ مگه میشه یاد بهار‌های خزون نیفتاد؟ مگه می‌شه تو این روزی تاریک یاد روزای روشنی که گذشت نباشی‌؟ می‌شه به این فکر نکنی‌ که تو این غربتی که هستم دارم می‌میرم و حالیش نیست؟ می‌شه شبا هنوز به میخونه رفت و تو این میخونه‌ها خستهِ درد نبود و دنبال دل خود نگشت؟ مگه می‌شه که یادت نیاد بس که دنبال این زندگی‌ دویدیم، بردیم؟ مگه می‌شه که امشب، این شب پر ستاره، دلت نخواد که باز بهش بگی‌، عاشقشی دوباره؟ مگه می‌شه دلت نخواد هنوزم بری دریا کنار؟ اصلا پاشین کیف و کوله‌‌هاتون رو جمع کنین باهم بریم دریا کنار، دریا کنار هنوز قشنگه.

پ. ن. پر واضحه که این جملات از من نیست دیگه...