بز کوهی

خسته بودم، امروز سر درد داشتم، حداقل نصف روز. به صورت رسمی‌ روز آخر کارم در کره بود و کلی‌ کار داشتم برای تمام کردن، یک جورهایی نتیجه ی همهٔ ۴ هفته کارم بود، پشت سیستم که نشستم، بهش گفتم، روز آخر بذار آبرو مند تموم بشه، برنامه‌رو که استارت کردم خوب بود، گل از گلم شکفت، همکار کره‌ای‌ام اومد و صحبت کردیم، نتایج مطلوب را گفت و رفت. نمونه هارو عوض کردم. بعد از ناهار شروع کردم، روز خوبم بود جای ۴ ساعت ۱۰ دقیقه‌ای زدم به هدف. یک جورایی ذوق مرگ بودم. نتایج را با غرور دو چندان، برای همه ایمیل کردم، بدو بدو خودش را رساند، گفت دیدم، من هم لبخندی از سر رضایت زدم. چند دقیقه گذشت، پرسید با چه نتیجه مطلوبی گرفتی‌؟ گفتم این، گفت فکر کنم این نباشه، یکی‌ دیگست... می‌خواستم یا اون رو بکشم یا خودم، وقتی‌ که از دست نرفته بود، ولی‌ آبرو حیثیتم رفته بود. نتایج را برای همه زده بودم. زنگ زدم و خودم را به خریت زدم که نتایج مطلوب همین بود، دیگه. آنها هم گفتن نه!

دوباره شروع کن، مگر درمیومد... این دفعه بجای چهار ساعت، پنج ساعت وقت گرفت، به هزار زحمت یک چیزهیی دراوردم، دوباره فرستادم. همه تائید کردند، تشکر هم کردند، سلانه سلانه اومد، گفت خوب نیست، گفتم خوبه، تائید شد، باز گفت اما من فکر می‌کنم...

تلفن رو برداشتم، روی بلندگو گذشتم، دوباره پرسیدم، گفت همین چند دقیقه پیش گفتم که خیلی‌ خوبه. باز قطع که کردم گفت اما من... پاشدم رفتم.. همینشون بده، فکر کنم واقعا زبان نمی‌فهمند، یعنی‌ اصلا متوجه نمیشن...

ساعت شد ۱۰ شب، برگشتم هتل دو تا آب جوی مرد افکن گرفتم. رسیدم به اتاق دیدم در باز کن ندارم... همه‌جای اتاق رو گشتم یه جای گوشه دار نداشت، همه جا قوس دار.... آبجو رو با گوشه‌ی ال‌ سی‌ دی باز کردم، صاحب هتل از سر تقصیراتم بگذره.

فیدلی رو باز کردم، حدود ۱۰۰ تا پست بود، ترسیدم، بستمش... هلند تا دلم بخواهد وقت دارم برای ‌همش... باز دلم نیومد...