آخرش هم سرما خوردم.

پلان اول:

چند وقت پیش یکی‌ از همکارای استرالیاییم خواست که یه روز بریم و غذای ایرانی‌ رو امتحان کنه، تصمیم شد که به بقیه همکار‌ها هم بگیم و بریم رستوران کوچک ایرانی‌ که اینجا هست، گذشت تا دیشب که با خودم نه نفر از هفت ملیت مختلف رفتیم برای شام، و اتفاقا خیلی‌ غذا‌ها رو دوست داشتن، مخصوصا میرزا قاسمی، خورشت فسنجون و کوبیده.

فرشته خانوم هم دوستان رو با قلیون و چایی کمر باریک قند پهلو بیشتر مشعوف کرد.

پلان دوم:

بعد از رستوران، همه رفتیم پاتوق معمول بچه‌های شرکت، زد و یکی‌ از دوستان که از قضا همون دوست استرالیاییم هم بود برای اولین بار در زندگیش غش کرد و همسرش اومد دنبالش و بقیه ماجرا... و من همش تو این فکر بودم که چقدر احمقانه که آدم برای اولین بار توی عمرش غذای ایرانی‌ بخوره و ساعتی‌ بعد برای اولین بار توی عمرش غش کنه.

پلان سوم:

یکی‌ از دوستان هم اضافه شد و صحبت از رفیق از اینجا کوچ کرده مون شد، به من گفت که چقدر دلش براش تنگ شده و ‌همش یادش میاد و جاش خالیه... و من تنها کسی‌ هستم که می‌دونم رفیق تازه از اینجا کوچ کرده عاشقش بود و آخر مجبور شد دستش رو بگیره و ببره تا پای محراب و بعد هم بلکل قید همه چیز رو زد و از اینجا  کوچ کرد. من تنها کسی‌ بودم که می‌دونستم و حرف نزدم. اصلا نمیدونم که باید میزدم یا نه‌.

پلان چهارم:

با یکی‌ از دوستان رفتیم که سیگار بکشیم و این دوست من در خوشی‌ چند گامی‌ جلو تر از من بود. گفت که هفته قبل، شب اخر هفته، یکی‌ از همکار‌های سابق رو دیده و شده آنچه باید میشده. گفت که امشب همش تو فکر اونه و از یادش نمی‌ره، گفتم که زنگ بزن، گفت چی‌ بگم نصف شب؟ گفتم مسیج بفرست و بگو. پیغام فرستاد و جوابی‌ نیومد. تا اخر شب هم نیومد.

پلان پنجم:

دوچرخه رفیق از اینجا کوچ کرده، من، بارون، یه پیرهن آستین کوتاه. جلوی پارک نزدیک خونه ایستادم، رفتم روی یه نیمکت نشستم، تاریکی‌، سکوت، صدای بارون.