به بهانه فیلمی توی دوربینم

روزی که اومدم کلیدم رو آویزون نکردم، مثل همیشه گذاشتم توی جیبم، نمی‌دونم چرا، اما دلم نیومد که فکر کنم اونجا دیگه خونهٔ من نیست.

درسته که چند سالی‌ گذشته، درسته که من خونهٔ خودم رو دارم، زندگی‌ روزمره خودم رو دارم، اما هنوز هم حس می‌کنم خونه‌ام اونجاست. همیشه از بابا بزرگ و مامان بزرگم شنیدم که میگفتن بچه بچست حتی اگه صد سالش بشه، حقیقتش برای من عکسش هم صادقه، بابا مامان، همون بابا مامان هستن حتی اگه صد سالم بشه. 

دسته کلیدم که کنارم باشه، همیشه احساس می‌کنم هر روزی که دلم تنگ بشه، بر میگردم، در رو باز می‌کنم، میرم توی خونه و از همون جلوی در داد می‌‌زنم، مامان ناهار چی‌ داریم؟ یا میگم بابا، سویچ ماشین کجاست میخوام برم بیرون.

آخرین دفعه که برگشتم عید بود. به هیچکس نگفتم، فقط دوستای صمیمیم و خاله کوچیکه، اون دو تا اومدن فرودگاه دنبالم، شب رو باهم بودیم و فرداش باهم چرخیدیم. مثل قدیما، همون یه روز کافی‌ بود که عقده یه سال و اندی توی سر و کله هم نزدن رو در بیاریم. 

وقتی‌ رسیدم، اولین کاری که کردم کلید هام رو از کیفم در آوردم و گذاشتم تو جیبم. اما تموم روز می‌ترسیدم برم خونه و در رو باز کنم.

به خاله کوچیکه گفتم، شب مامان اینا رو جمع کرد خونه‌ی مامان بزرگ، زودتر از اونا رسیدم، رفتم توی اتاق.

از پنجره دیدم که دارن میان، از ماشین پیاده شدن، سر یه چیزی جر و بحث میکردن، نمی‌دونم چی‌.

رسیدن توی خونه، مامانم داشت با بابا بزرگم صحبت میکرد، رفتم بیرون سلام کردم و رفتم توی آشپز خونه!

مامانم یه نگاه کرد و یه کلمه جواب داد: سلام مامان، حرفش رو ادامه داد.

یهو همه جا ساکت شد، برگشتم بیرون، عقب عقب رفت، دستش جلوی دهن نیمه بازش بود؛ آلن... آلن... آلن... خورد به دیوار، نفهمیدم گریه میکرد، یا میخندید. یعنی‌ میخندید اما نمی‌دونم چرا اشکاش میومد. مثل بابام. هیچی‌ نگفت. 

تموم اسفند رو اصرار کردن که برای عید بیا، از اونا اصرار و از من انکار، گفتم نمی‌تونم، مرخصی ندارم. نداشتمم.

تموم شب رو از بغلش تکون نخوردم، وقت برگشتن به خونه که شد، بابام سویچ رو از همون‌جا  انداخت سمتم، گفت بابا ماشین رو بیار. 

رسیدیم خونه، نمی‌دونم اما اونا هم حس میکردن کلیدم توی جیبمه، صبر کردن تا من در خونه رو باز کنم، مثل همیشه. وارد خونه که شدم مثل کسی‌ بودم که بعد از یه سفر دراز برگشته خونه، اونجایی که آدم میگه هیچ جا خونهٔ خود آدم نمی‌شه.

برای اونا هم من هنوز همون آلنم، حتی اگه صد سالم بشه.

پ. ن. یک. آلن هنوز بچست، حتی با این سنش، آلن همه‌‌جا بچست، حتی سر کارش، بین دوستاش، آلن بچگی‌ رو دوست داره، کودک درون آلن انقدر از خودش قوی تره که آلن حتی دوست نداره که بخواد باهاش بجنگه و بزرگ و بالغ بودنش رو به رخش بکشه.

پ. ن. دو. برای شش روز برگشتم که دو روزش توی راه بود، اما همون هم برام کافی‌ بود، به قول مامان وقت شیرم بود.

پ. ن. سه. به بهانه دوباره دیدن اون فیلم توی دوربینم که گوشه‌ی اتاق گذاشته بودم و لحظه دیدن مامانم بود و هنوز توی دوربینمه و پاکش نکردم و نمی‌دونم چی‌ شد که امشب دیدمش.

پ. ن. چهار. 

رفت و نیامد نگار من، نگار من

سپری شد شب جدایی    به امیدی که تو بیایی

آخر‌ ای امید قلبم     با من از چه بی‌وفایی

گشته خزان نو بهار من، بهار من

رفت و نیامد نگار من، نگار من

سپری شد شب جدایی     به امیدی که تو بیایی

آخر‌ ای امید قلبم     با من از چه بی‌وفایی

بعدا نوشت. قبلا فکر کنم گفته بودم که آلن برای اولین بار داره دوران هوم سیک بودن رو تجربه میکنه،