بیسکویت مادر...

آدم‌ها همیشه دو دسته بوده اند:

آدم‌هایی‌ که دوست دارند در آغوش گرفته شوند و بخوابند و آدم‌هایی‌ که دوست دارند در آغوش بگیرند و بخوابند،

آدم‌های که هیچ را به ‌لپ دنس  ترجیح میدهند  و آدم‌هایی‌ که ‌لپ دنس را به هیچ،

آدم‌هایی‌ که ناسالم زندگی‌ می‌کنند تا زندگی‌ کنند و آدم‌هایی‌ که زندگی‌ می‌کنند که سالم باشند و زندگی‌ کنند،

آدم‌هایی‌ که پس انداز می‌کنند تا خرج کنند و آدم‌هایی‌ که خرج نمیکنند تا پس انداز کنند

آدم‌هایی‌ که محبت می‌ورزند و آدم‌هایی‌ که تشنه محبت اند،

آدم‌هایی‌ که صبر می‌کنند که معشوق شوند و آدم هایی که عاشق میشوند،

آدم‌هایی‌ که بیسکویتشان را در چای میزنند و آدم‌هایی‌ که نمی‌زنند،

و من همیشه بیسکویتم را در چای می‌زدم،

پی‌ نوشت: امشب را می‌خوابم که صبح کیف مکعبی شکلم را بردارم و لقمه ای‌ که مامان پیچیده را دستم بگیرم و با چشمانی تشنه خواب، با پا‌هایی‌ که خرت خرت کنان دنبال خودم می‌کشم، برای اولین بار به مدرسه بروم.