ده هزار...

احتمالا امروز برای همه یه روز معمولیه، مثل بقیه روزهای زندگیشون، روزی که با کار شروع میشه و بعد از ظهری که در کناره خونواده می‌گذره یا تنها. حتی شاید برای من هم روز مهمی‌ نباشه، مثل همیشه.

اما فرق داره، حداقل می‌دونم توی دنیا کسای دیگه‌ای هم هستن که این روز براشون فرق داره، یعنی‌ خیلی‌ وقته که فرق کرده، به خاطر کی؟ به خاطر آلن...

شاید یه روزی برسه که امروز رو جشن بگیرن، به خاطر چی؟ بخاطر آلن.

آلن پر از حرفه اما نمی‌تونه حرف بزنه، حرف زیاد میزنه اما نه حرفهای دلش رو. حتی وقتی‌ که اینجا شروع کرد به نوشتن برای این بود که حرفهایی که نمی‌تونه به زبون بیاره رو اینجا بگه، اما باز هم نشد، آلن حتی نمی‌تونه اون چیزهایی رو که فکر می‌کنه رو بنویسه، نمیشه، سخته، به جاش دری وری‌های خودش رو میگه، هر چیزی مینویسه جز اون چیزی رو که داره بهش فکر می‌کنه. آلن زیاد حرف میزنه، اما اون چیزایی‌ رو که باید، نمیزنه، آلن زیاد می‌نویسه اما اون چیزهایی رو که باید، نمینویسه،

شاید اصلا نمی‌تونه بنویسه چون اونقدر اون تو شلوغه که حتی نمیتونه برای چند لحظه روی یکیش تمرکز کنه و از این شاخه به اون شاخه نپره...

شاید آلن از اون دسته آدم هاست که منتظرن تا یه روزی پورت یو اس‌ بی‌ برای مغز انسان ساخته بشه و بتونه یه هارد دیسک به مغزش وصل کنه و ملغمهٔ ذهنش رو بریزه توش و همینجا روی دیوار صفحش براتون شیر کنه. حتی اون وسط هم بین تموم دری وری‌های ذهنش پیدا کردنشون باید سخت باشه، آلن آدم منظمی نبوده، شاید این نامنظمی رو از مغزش یاد گرفته.

آلن آدم معتدلیه، خنثی نیست، معتدله، آلن کلا مهربونه، آلن با همه بچه های توی کوچه بازی میکنه حتی اونهایی که لباسشون پاره و کثیفه... آلن آدم ها رو با لباس هاشون قضاوت نمیکنه، این رو از باباش یاد گرفته. آلن هر کاری رو که دوست داشته باشه توی زندگیش می تونه انجام بده، حتی می تونه بره تو کوچه و خاک بازی کنه، اما بعدش باید دست هاش رو بشوره، این اجازه رو مامانش بهش داده. آلن به همه لبخند میزنه اما دوست داره که حداقل گاهی نزنه... آلن ترجیح میده ماهیچه‌های ابروش رو هفت و هشت نگه داره به جای اینکه گوشهٔ لبانش رو بالا اما کسی با خودش فکر نکنه که آلن عصبانیه. آلن عصبی نیست، پاهاش رو تکون میده، ناخون هاش رو هنوز می جوه و موقع فکر کردن موهای پشت سرش رو با انگشت اشاره تاب میده. اما نمیفهمه که چرا بقیه فکر می کنن که فقط آدم های عصبی و روان پریش اینکار ها رو می کنن. بقیه احمقن... آلن در کمال آرامشم این کار ها رو میکنه... آلن اتاق تنهاییهاش رو دوست داره.

با تمام این تفاسیر، فکر می‌کنم دنیا خوشحاله که آلن رو در خودش داره، اما آلن نه، آلن و دنیا زیاد میونه خوبی‌ باهم ندارند، دنیا به آلن سخت نمی‌گیره، این آلنه که به اون سخت میگیره... آدم های زیادی تو زندگی هستن که آلن دوسشون داره اما اون ها آلن رو دوست ندارند. اما آلن همه رو دوست داره، مخصوصا اونها که دوسش دارن.

امروز روزیه که به همه اینها فکر کردم، به پشت سرم نگاه کردم، به رو برو هم نگاه کردم، من یه جورایی وسط این راهم، شاید نقط وسطش. من فرصتی برای تغییر راهی‌ که ازش اومدم ندارم، اما دلم هم نمیخواد راهی‌ که می‌خوام برم رو هم تغییر بدم، من چیزی رو نمی‌تونم تغییر بدم، نمی‌خوام که بدم، آلن حتی نمی خواد که آخرین کبریتش رو بکشه در باد. شاید یه روزی این روز رو جشن بگیرن به مناسبت آلنی که روی آب دراز کشیده بود، توی آفتاب پوستش می‌سوخت، توی سرما ترک میخورد و یخ میزد، توی طوفان‌ها قلپ قلپ آب میخورد و احساس خفگی میکرد، اما هر چی‌ که هست آلن هنوز می‌خواد که شناور بمونه. آلن پارو نمیزنه، آلن مقصدش رو تعیین نمیکنه. آلن خودش رو سپرده دست آب.

امروز ده هزارمین روز از زندگیه آلنه.