بدرود خاک پر گهر

درست چند سال پیش در همچین شبی، من ایران رو به مقصد هلند ترک کردم، اما خوب این تاریخ به این دلیل که شبی‌ بود که اومدم یادم نمونده، دلیل دیگه ای‌ داره.

ماجرا از اونجا شروع شد که روزی که رفتم سفارت هلند برای انجام دادن امور اداری اخذ ویزا، جمعیت زیادی رو دیدم که بین شون افرادی مثل من هم بودن، تقریبا هم سن و سال. با چند نفر مشغول صحبت شدم و همینطور که صحبت‌ها جلو رفت متوجه شدم که یکی‌ از دوستان که یه دختر شمالی هم بود برای همون دانشگاهی پذیرش داشت که من داشتم و دست بر قضا تاریخ پروازمون هم در یک روز و یک ساعت بود. باهم صحبت کردیم و ایمیل و شماره تلفن‌های هلند مون رو باهم رد بدل کردیم. (جالب بود که شماره‌های ایرانیمون رو بهم ندادیم و به شماره‌های هلندی بسنده کردیم).

چند بار با مریم مکاتبه داشتم و دست آخر قرار شد از اونجایی که جفتمون تنها قصد سفر داشتیم و کسی‌ رو نمی‌شناختیم، هم دیگه رو توی فرودگاه ببینیم و کارت پروازمون رو باهم بگیریم و در طول مسیر باهم باشیم بلکه کمی‌ از غم تنهایی و خداحافظی کم بشه،

گذشت تا روز پرواز، من رسیدم فرودگاه و گذروندن آخرین ساعت کنار خانواده، عجب لحظه‌های بدی بود. مثل همهٔ خدا حافظی ها. هر لحظه انتظار داشتم که مامانم کنترلش رو از دست بده و اشک هاش سرازیر بشه و اون موقع سختیه همه چیز برای من دو چندان بشه. اما خوب در تمام روزهای گذشته خواهرم داشت روی این پروژه کار میکرد و الحق هم که استادانه کارش رو انجام داده بود. از طرفی‌ چشمم ‌همش اطراف رو زیر نظر داشت که مبادا مریم بیاد و من نبینمش، اما هیچ خبری ازش نشد، که نشد.

مجبور شدم برم برای چک این و تحویل بار و گرفتن کارت پرواز اما همچنان خبری از مریم نبود. یه جورایی تموم دلخوشیم این بود که اون هست، حداقل یکی‌ رو داشتم که هم درد باشیم و احساس می‌کردم اون فشار رو از روم کم میکنه. برای بار آخر برگشتم بیرون برای خداحافظی، مامان حتی هنوز هم داشت خودش رو کنترل میکرد. خداحافظی کردم، مثل بمبی بودم که هر لحظه در حال منفجر شدنه، فقط منتظر بودم یکی‌ بهم بگه "بالای چشمم ابرو هست"، اون موقع یا میخوابوندم توی صورتش یا می‌زدم زیر گریه. این اولین باری بود که به قصدی جز سفر از ایران میرفتم.

همینطور که میرفتم جلو برای آخرین بار مامانم رو از پشت شیشهٔ اتاق مأمور گمرک دیدم که نگا‌م میکرد اما خواهرم دستش رو گرفت و برد. بهش تلفن زدم و گفتم که خیالش راحت باشه، اما دیگه نتونست، نتونست جلوی هق هقش رو بگیره. دلم ریخت، نتونستم، نکشیدم، نشستم روی یه صندلی‌، کاپشنم رو کشیدم روی سرم. زدم زیر گریه، نمی‌دونم چقدر طول کشید... 

یکم که آروم شدم، از گیت مرزی رد شدم و رفتم طرف گیت پرواز. هنوز چشمم دنبال مریم بود. اما نبود که نبود. فکر می‌کردم اون مثل من نتونسته طاقت بیاره و منصرف شده. منتظر موندم اما نبود که نبود. آخرین نفری بودم که سوار هواپیما شد. رفتم و روی صندلیم نشستم، دیگه مطمعا شده بودم که نمیاد و تنها باید بیام.

بعد از چند دقیقه دیدم که یه نفر وارد شد، اما خوب طبق معمول عینک نداشتم و از دور نمی‌تونستم تشخیص بدم که یه نفر داد زدّ، آقای فلانی‌... منم با یه ذوق زائد الوصفی با صدای بلند جواب دادم خانوم فلانی‌... هنوز که هنوزه بعد از این همه سال خندم میگیره، مثل بقیه که اونجا یه لحظه زدن زیر خنده. مثل فیلم هندی ها. مثل دوتا عاشق و معشوق که بهم میرسن و مثل سریال‌های تلوزیون هم رو به اسم فامیلی صدا می‌کنن. 

با هر بد بختی بود، جاهامون رو درست کردیم و نشستیم پیش هم و تازه فهمیدم که خیلی‌ زود رسیده بوده فرودگاه و وسایلش رو تحویل داده و برگشته توی ماشین و خوابش برده...

هواپیما که شروع به حرکت کرد، در لحظه تیک آف، هرکدوممون صورتمون رو کردیم به سمت مخالف و هیچی‌ نگفتیم. اینجا شروعِ رفاقت ما بود. رفاقتی که تو این سالها از خواهر برادری کم نداشت و شاید من سر روز عروسیش همین‌جا جای داداش نداشتش کنارش ایستاده بودم. هر چند از اینجا کوچ کرد به یه جای دیگه اما هنوز هم رفیق بامعرفتیه.

امروز صبح زنگ زد و گفت، یادت میاد امروز رو؟ گفتم، مثل بقیهٔ روز‌های خوب زندگیم.