آلن و شکافتن هسته اتم

صبح که بیدار شدم (بخونید لنگ ظهر) دیدم چندتا ایمیل دارم، که مربوط به شرکت بود و کاری که داشتم شب قبل تا دیروقت روش کار میکرد و این ایمیل در جواب فرستادن نتیجه‌ها و مکالمه چند نفر در مورد نتایج بود. و این آخرین ایمیل اون مکالمه،

پیتر: هی‌ مارک، اون قبلا بود. ما الان آلن رو داریم.

خوب دیگه لازم نیست بگم که آدم وقتی‌ از تخت میاد بیرون یه غرور کاذب وجودش رو احاطه کرده و جوری سینش رو جلو میده که انگار هسته اتم سیلیکون رو شکافته.

بعد که از خونه میزنه بیرون دلش می‌خواد دستاش رو نیم متر از خودش فاصله بده انگار که ۴ تا هندونه زیر بغلشه و به هر کی‌ توی خیابون میبینه، با صورتی‌ که یه ابروش بالا رفته و یه خنده یه طرفه، سلام میکنه یه جورایی که بهش بفهمونه، هی‌ تو، اینی که میبینی‌ هسته اتم شکافته ها.

پی‌ نوشت: پیتر کیست؟

پیتر اصولا یک نخبه است، یک نخبهٔ خاص، که من هنوز بعد از ۳ سال کار کردن با این شخص نتونستم هضم کنم که چطور یک نفر میتونه اینقدر بدونه!!!  اما پیتر یه خصلت بارز دیگه هم داره، و اون اخلاقش هست. انسانی‌ به شدت خنده رو، خوش اخلاق، با حوصله‌‌، رفتاری جنتلمنانه، و دوستانه همراه با نحوه راه رفتن، خنده موزیانه و تیک های مخصوص به خودش. اینها رو بگذارید کنار اینکه با حدود ۴۵ سال سن تنها سرگرمیش خارج از کار بازی‌های کامپیوتریه و موزیک مورد علاقش هوی متال. اصولا تا قبل از ملاقات با پیتر کاملا مطمئن بودم که یک انسان نمی‌تونه همهٔ این خصوصیات رو کنار هم داشته باشه.