آلن خر است!

این هم جدیدا مد شده که به هر چه که دیوارش از دیوار ما کوتاه تر است میگویند خر. این خر است، آن خر است، کتاب خر است، اول مهر خر است، فیسبوک خر است، فلانی‌ که فلان فکر را می‌کند خر است و چه و چه.

حالا که همان "خر خر" کنندگان گوی سبقت را از خران ربوده اند و جامه ی خریت به حماقت دریده اند.

همیشه خواهان هم صدایی بوده‌ام و بار اوّلم هم نیست، حتی وقتی‌ که گلشیفته برهنه شد هم خواستم که هم صدا بشوم و جامه برکنم، اما احتمالا نه تنها اثر مثبتی نداشت بلکه نیمی از هوا خواهان را که به جای افکار گلشیفته، شیفته ی برآمدگی‌هایش شده بودند را هم به همت کراهت برهنگی خودم از هم صدایی میراندم و این بود که همصدایی را به برآمدگی داران سپردم. از این دست زیاد دارم.

اما امروز تمام خریت‌های وصف ناپذیرم را سپر سینه ی جمله خران می‌کنم و فریاد می‌‌زنم: آلن خر است. باشد که به درگاه خر و خریت مقبول شود.

پی‌ نوشت یک: امروز تلفن همراهم بی‌ خود و بی‌ جهت خراب شد، یک گوشی دیگه مشابه همین داشتم که چند هفته پیش سر اتفاقی‌ رفت و البته خوشحالم که رفت. 

برای من گوشی موبایلم عنصری حیاتی محسوب میشود، پای رفتنم است، مغز پویای حساب کتابم، حافظه کوتاه مدتم، زبان ارتباطم، راوی کتاب هایم، ترانه خان شادی و غم‌هایم و حکاک لحظه هایم.

خلاصه که جان آلن بسته به جان این گوشی تلفن بود. اگر بهترین همراهم نبوده باشد, کم هم خیلی‌ نبود. جان که ندارد اما لب که بر لبانش میگذارم جان میگیرد و به نادیدنی‌هایم جان میبخشد. حالا باید دوماه صبر کنم تا این قرار داد به سر بیاد و بتوانم یک همراه جدید دست و پا کنم،

پی‌ نوشت دو: متن اول فقط من باب مزاح بود و امیدوارم که به کسی‌ از  جامعه "خر خر" کنندگان بر نخورد و یقه ی آلن را با دستگیره اشتباه نگیرد.

پی‌ نوشت سه: می‌خواستم اسم این پست را دری وری نوشت بگذارم، هر چه فکر کردم دیدم خریتم به دری وری‌هایم میچربد. ما آدم‌های سرخوش یکهو طبع دری وری نویسیمان گل می‌کند.