باز مدرسم دیر شد...
ﺩﺭﻭﻍ ﭼﺮا, اﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﺏ ﻣﻲ ﻣﻮﻧﻢ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﻴﺎﺩ, ﺧﻮﺏ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺪاﺭﻡ و ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ ﻛﻪ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﮕﻴﺮﻡ, اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻭﻧﻪ و ﻛﻼ ﺁﺩﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪاﺭﻩ ﭘﻮﻝ ﺑﻪ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺑﺪﻩ اﻣﺎ ﺧﻮﺏ ﻭﻗﺘﻲ ﺧﻮاﺏ ﻣﻴﻤﻮﻧﻲ, ﻣﺠﺒﻮﺭﻱ... و ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺠﺒﻮﺭﻱ ﻛﺎﺭﻱ ﺭﻭ اﻧﺠﺎﻡ ﺑﺪﻱ, ﺑﻬﺘﺮﻩ ﻛﻪ اﺯﺵ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﻱ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻣﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ اﻳﺮاﻥ ﺭاﺑﻂﻤﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺗﻠﻔﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﺭاﺑﻂﻪ ي اﺳﺐ ﺁﺑﻲ و ﺁﺑﻪ... ﺧﻮﺏ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ اﻧﺪاﺯﻩ ي ﻛﺎﻓﻲ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻡ, ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮاﺏ ﻧﻤﻴﻤﻮﻧﺪﻡ. ﺑﻌﺪ اﺯ ﻇﻬﺮ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺮ اﻭﻣﺪﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﺎﺭ ﻛﻨﻢ و ﺧﻮﺏ ﻣﻴﺸﻪ ﻭﻗﺖ ﺷﺎﻡ. ﺷﺎﻣﻢ ﺭﻭ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻡ, ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻗﺪﻡ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺗﺎ اﻳﺴﺘﮕﺎﻩ اﺗﻮﺑﻮﺱ... ﺣﺎﻻ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﻦ ﻛﻪ ﻫﻔﺘﻪ ي اﻭﻝ ﻛﻮاﺭﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ... ﻳﻪ اﺣﺴﺎﺱ ﺩﻭ ﮔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻔﺘﻪ اﻭﻝ ﻛﻮاﺭﺗﺮ ﺩاﺭﻡ. ﻫﻢ ﻋﺸﻖ و ﻫﻢ ﺗﻨﻔﺮ. ﺧﻮﺏ ﻋﺎﺷﻘﺸﻢ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺎﺭﻱ ﺳﺮ ﻛﺎﺭ اﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﻴﺪﻡ و ﻭاﺳﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﭽﺮﺧﻢ, اﻣﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮﻡ اﺯ ﮔﺬﺭﻭﻧﺪﻥ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ اﻧﺠﺎﻡ ﺩاﺩﻥ ﻫﻴﭽﻲ... اﻣﺎ ﺧﻮﺏ اﮔﻪ اﻭﻥ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﺎﺷﻪ ﻛﻪ ﺧﻮاﺏ ﻣﻮﻧﺪﻡ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻱ اﺯ ﺁﺏ ﺩﺭ ﻧﻤﻴﺎﺩ... اﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﻛﻮاﺭﺗﺮﻩ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮاﺏ ﻣﻮﻧﺪﻡ, اﻻﻥ ﻫﻢ ﺗﻮﻱ اﺗﻮﺑﻮﺱ ﺩاﺭﻡ ﺑﺮاﺗﻮﻥ ﻗﺼﻪ ي ﺣﺴﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﺷﺒﺴﺘﺮﻱ ﻣﻲ ﮔﻢ ﻛﻪ ﺳﺮﺗﻮﻥ ﮔﺮﻡ ﺷﻪ... اﻣﺮﻭﺯ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺑﻴﻪ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر