ما سرخوشان مست!

اصولا باده به خودی خود نوشیدنی‌ مزخرفیست، به عبارت دیگه تعداد انسان‌هایی‌ که لیوان مشروب به دست میگیرند و از مزه مزه کردنش لذت میبرن نسبت به آدم‌هایی‌ که نمیبرند خیلی‌ خیلی‌ کمتر است. اما خوب این فقط یک بعد نوشیدن می‌‌ است.

اصولا انسان‌ها در هر جایی‌ که باشند و از آن سنخ نباشند حوصله‌شان سر میرود که بماند، زده هم می‌شوند. اگر یک نقاش در بین چند فیزیکدان بنشیند و به بحث آنها گوش کند احتمال اینکه لحظه شماری کند برای رفتن بیشتر است تا اینکه بنشیند و گوش کند، اگر یک دانشجوی مهندسی‌ بین چند دانشجوی حقوق بنشیند و به مباحث حقوقی گوش کند احتمال اینکه سردرد بگیرد بیشتر از این است که نگیرد و و و. همین راجع به باده نوشان و باده ننوشان هم صدق می‌کند، اینکه هر کدام از افراد این گروه را در گروه دیگر بگذاری حوصله‌شان که سر میرود هیچ، احساس ناخوشایند هم میکنند. هم را درک نمیکنند!

نه هیچ مستی از دل هوشیار خبر دارد و نه هیچ هوشیاری از دل مستی. می‌‌ و باده هیچ کار خارق العاده ای‌ انجام نمیدهد فقط احساسات را چند برابر می‌کند، همهٔ احساسات را! باده انسان را به خود انسان تبدیل می‌کند، این ساده‌ترین توصیف برای باده است. آدم در مستی همان است که واقعا هست. خوشحال باشد، قهقهه می‌زند، غمگین باشد، زار زار گریه می‌کند، خشن که باشد، دعوا می‌کند، مهربان که باشد انقدر مهربانی میورزد که از آن طرف بوم می‌‌افتاد، عاشق که باشی‌، دنیا دور سرت میچرخد، تنها که باشی‌ اگر هزار نفر هم کنارت باشند تنها تر میشوی. مستها بحث می‌کنند برای ساعت ها، هیچ وقت دو مست را ندیده‌ام که سر یک بحث منطقی‌ دعوا کنند، ساعت‌ها مینشینند، یک جمله را ده بار توضیح میدهند، آن یکی‌ ده بار گوش میدهد و هر بار همان نظرش را می‌گوید، مستها آدم‌های با حوصله ای‌ هستند. 

باده هرچه که نداشته باشد، نقاب از صورت آدم بر میدارد. اینکه از دوستت به خاطره آنچه که هستی‌ نمی‌ترسی! خوشحالی‌ که باشی‌! آدم‌های مست عاشق ترند. مست‌ها از هزار هوشیار بیشتر میفهمند، بیشتر میفهمند، بیشتر میشنوند، مستها نمیترسند که در خیابان هم را بغل کنند که مبادا کسی‌ فکر کند همجنس گرایند! مستها حرف توی دلشان نمیماند! مستها رو بازی می‌کنند! ما سر خوشان مست در مستی آدم‌های بهتری هستیم، حداقل خود خودمون هستیم حتی اگر بد هستیم!

پی نوشت یک: شاهد اول همین تصنیف این بغل

پی نوشت دو: از فردا دایم الخمر نشید بگید آلن گفت! من خیلی بیجا کردم اگه همچین حرفی زده باشم!

پی نوشت سه: این یک شکوائیه نیست یک دفاعیه است!

پی نوشت چهار:

هاتفی از گوشه میخانه دوش

گفت ببخشند گنه می بنوش

لطف الهی بکند کار خویش

مژده رحمت برساند سروش

این خرد خام به میخانه بر

تا می لعل آوردش خون به جوش

گر چه وصالش نه به کوشش دهند

هر قدر ای دل که توانی بکوش

لطف خدا بیشتر از جرم ماست

نکته سربسته چه دانی خموش

گوش من و حلقه گیسوی یار

روی من و خاک در می فروش

رندی حافظ نه گناهیست صعب

با کرم پادشه عیب پوش

داور دین شاه شجاع آن که کرد

روح قدس حلقه امرش به گوش

ای ملک العرش مرادش بده

و از خطر چشم بدش دار گوش

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

در حق ما هر چه گوید جای هیچ اکراه نیست

در طریقت هر چه پیش سالک آید خیر اوست

در صراط مستقیم ای دل کسی گمراه نیست

تا چه بازی رخ نماید بیدقی خواهیم راند

عرصه شطرنج رندان را مجال شاه نیست

چیست این سقف بلند ساده بسیارنقش

زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست

این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است

کاین همه زخم نهان هست و مجال آه نیست

صاحب دیوان ما گویی نمی‌داند حساب

کاندر این طغرا نشان حسبه لله نیست

هر که خواهد گو بیا و هر چه خواهد گو بگو

کبر و ناز و حاجب و دربان بدین درگاه نیست

بر در میخانه رفتن کار یک رنگان بود

خودفروشان را به کوی می فروشان راه نیست

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

ور نه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست

بنده پیر خراباتم که لطفش دایم است

ور نه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست

حافظ ار بر صدر ننشیند ز عالی مشربیست

عاشق دردی کش اندربند مال و جاه نیست