یه آلن، قمار بازِ قمار بازِ قمار باز

روزی فکر می‌کردم که اگر بازی کنم، فقط یکبار است، آن هم برنده میشوم، داشته‌‌ام را بر میدارم و در جیبهایم میگذارم و میروم، همین.

اولی‌ را به دریا باختم، هرچند نباختم، گمش کردم! طول کشید اما ناچار به سر میز برگشتم، دوباره بازی کردم.احساس برنده شدن داشتم، اما نفهمیدم که هم زمان روی دو میز بازی می کند. این دفعه به یکی‌ دیگر باختم، چیزی از من بیشتر نداشت که من شاید داشتم، بعدها عکس‌هایشان را برایم فرستاد، کنار دریا، لباس‌های سپید، لبخند تلخم را برایش پس فرستادم، تا جا داشت عسل رویش ریختم که تلخیش را نفهمد،

دوباره برگشتم پای میز، بازی کردم، خوب هم بازی کردم، بردم، سالها با احساس برنده شدنم دست در جیب سلانه سلانه راه میرفتم و سرم را بالا میگرفتم، خیالم راحت بود، داشته‌هایم برایم بس. نفهمیدم که چطور پای میزی که ننشسته بودم باختم، من اصلا دیگر بازی نمی‌کردم که ببازم، اما باختم. شاید طاقت دوری از قمار را مثل من نداشت.

نمی‌خواستم که سر آن میز لعنتی برگردم، اما برگشتم، همهٔ کارت‌هایم سر بود، برنده بودم، فهمیدم که آن که آنسوی میز نشسته ، سر داشته‌هایش بازی می‌کند, آخرین کارتش را که انداخت هنوز هم برگ من سر بود، نخواستم من هم یکی‌ از آنها باشم، دست‌هایم را جا زدم، از سر میز بلند شدم.

فکر نمیکنم که سر این میز لعنتی برگردم، من اصول این بازی لعنتی را بلد نیستم. دیگر قمار نمی‌کنم.


بعدا نوشت: اما خوب ما همچنان باهمیم! شاهدش همین بغل!