نوا

روز شلوغی بود! خیلی‌ شلوغ، صبح زود رفتم و ساعت نه شب برگشتم خونه. خسته بودم، حتی حال اینکه شام بخورم هم نداشتم، نشستم روی کاناپه، چشمام رو بستم.

ناخن انگشت اشاره دست راستم داره بلند تر میشه، ازش مراقبت می‌کنم، هر شب سوهان ناخن می‌زنم که مبادا گوشه هاش بشکنه، احتمال داره تا چند وقت دیگه توی شرکت یکی‌ پیدا بشه و بهم بگه: "گود گِرل".

سه تار روی کاناپه بود، برش داشتم، هنوز ناخنم انقدر بلند نیست که کامل  بخوره روی تارها، نوک انگشتم کشیده میشه و صدای ساز خس خس میکنه، چیز خاصی‌ نمیزدم فقط انگشت هام رو روی پرده‌ها بالا و پایین می‌کردم، بیشتر مضراب زدن سه تار رو تمرین می‌کردم، چند بار انگشت هام بالا و پایین رفت و احساس کردم یه صدای آشنا میاد، دوباره، باز همون صدای آشنا، چشمام رو بستم و فکر کردم. ذوق زده شدم، حتی با تارم هم هیچوقت این آهنگ رو نزده بودم، گشتم دنبال بقیه نوت ها، یکی‌ بعد از یکی‌ در میومد. 

همین چهار تا نوت پشت سر هم یکی‌ از آهنگهای مورد علاقه من رو خلق میکنه، همینقدر ساده، همینقدر آروم. نصف آهنگ درومد، برای خودم خوندم، زدم.

من هیچوقت حرفه ای‌‌ ساز نزدم، حتی هیچوقت نوازنده خوبی‌ هم نبودم، برای دل خودم میزدم، تازه داره دلم برای سازم تنگ میشه، نمی‌دونم چطور چند سال رو بدون اون سر کردم.

پی‌ نوشت یک: دیگه نیازی که نیست بگم شاهد اون بغل هست، به این بهونه‌ شما هم گوش کنید.

پی‌ نوشت دو: این محمد حیدری...

پی‌ نوشت سه‌: فردا شب دارم می‌رم کنسرت پالت، جای همتون خالی‌، آخ "از سرزمین‌های شرقی‌"... این روزها لحظه ها  نوا داره!