قراضه ی دوست داشتنی

امروز به دوچرخه‌ام نگاه می‌کردم، البته دوچرخه ی من نیست، از اموال رفیق از اینجا کوچ کرده‌ام بود که برام به ارث گذاشت.  خودم یک دوچرخه دیگه دارم، مثلا از اون درست و حسابی‌ ها، دوچرخه چهارم من هست و سه تای قبلی‌ همه رو دزدیدند.

از وقتی‌ که از سفر برگشتم سراغش نرفتم، دوچرخه دوستم رو استفاده می‌کنم، ظاهر کهنه ای داره، صدا میده، چندین جاش زنگ زده، اما دوچرخه راحتیه. با خودم گفتم که این رو استفاده کنم که اگر کسی‌ این دفعه خیال دزدی به سرش زد دلم برای از دست دادن دوچرخه درست حسابی‌‌ام نسوزه.

اما این یکی‌ رو جلوی خونه میگذارم، با قفل، بدون قفل، کسی‌ نگاه چپ هم نمیکنه، کسی‌ دست نمیزنه. قبلی‌ را جلوی درب همین خونه دزدیدن، حتی یکی‌ از همسایه‌ها یکبار گفت که اگر مایل به فروشش باشم، خریدار است.

داشتم فکر می‌کردم که این یکی‌ رو حتی کسی‌ حاضر نیست بدزدتش، حتی بدون قفل. همان کار دوچرخه خودم رو میکنه، کمتر خرج روی دستم می‌گذره، حتی راحت تر هم هست. اما چون ظاهر خوبی‌ نداره هیچ کس تحویلش نمی‌گیره، درست همان کاری که شاید من با آدم‌ها می‌کنم که شاید همراهان خوبیند اما ظاهر خوبی‌ ندارند بر خلاف باطنشون.

از امشب این یکی‌ رو هم میگذارمش توی انباری حیاط پشتی‌ کنار اون یکی‌ دوچرخه ام.

پی‌ نوشت یک: من یکی‌ آدم بشو نیستم، دیشب در وقتی‌ که نباید، در جایی که نشاید، هر شیرین کاری که نباید می‌کردم رو کردم.

پی نوشت دو: این آهنگ هیچوقت قدیمی نمیشه! Everybody Hurts