بهار دلنشین

من در یک آپارتمان کوچک و نقلی اجاره‌ ای‌ زندگی‌ می‌کنم از اونجایی که تصمیم گرفتم که تا زمانی‌ که خونه خودم رو نخریدم، اسباب منزل هم نخرم، خونه مبله اجاره‌ کردم. اینجا رو خیلی‌ دوست دارم، با تمام کوچک بودنش به اندازه کافی‌ جا برای من داره، این نقلی بودنش رو دوست دارم. به هر حال این آپارتمان رو من خیلی‌ در انتخاب دکوراسیونش دخیل نبودم و شکل و شمایلی مدرن داره و تمام دارائی من همون تلوزیون هم قد خودمه.

این آخر هفته یکی‌ از دوستان قدیمی‌ اومد پیشم، چندین ماه بود که ندیده بودمش، ما یک سال رو با هم زندگی‌ کردیم (باهم زندگی‌ نکردیم، اون سال رو زندگی‌ کردیم). پر از تلخی‌ و شیرینی‌، پر از خاطره. این دو روز پر از یاد خاطرات قدیم و خنده بود، پر از تلخی خاطره آدم هایی که بخشی از اون خاطره ها بودن و امروز نیستن.  تازه از ایران برگشته بود و برام هدیه آورده بود، دو تا گلیم، دو تا گلیم سنتی‌ دوست داشتنی. راستش من خیلی‌ روی پارکت فرش دوست ندارم، اما وقتی‌ پهن کردم گلیم ها رو خوشم اومد، رنگ و فضای آپارتمان نقلیم عوض شد!

یکی‌ از دوستان امروز زنگ زد و گفت که بالاخره بلیت کنسرت پالت رو پیدا کرده و رزرو هم کرده، جای شما خالی‌ ده روز دیگه این موقع دارم از کنسرت پالت برمی‌گردم، چقدر دل بدهیم و دل بستانیم.

یکی‌ دیگر از دوستان هم امشب من رو به صرف خورشت فسنجون دعوت کرد، بعد از کار اومد ایستگاه دنبالم و باهم رفتیم و کلی‌ گیپ زدیم و نگذاشت که سیگار هم بکشم، مایه اصلی‌ فسنجون هم دست پخت مامان مهربونش بود که گذاشته بود براش و قسمت من شد که باهاش شریک بشم. 

میدونست که من قبلا دست به ساز بودم و دنگ دنگی می‌کردم، بعد از شام یک کیف آورد و گفت ظاهرا این قسمت تؤ شده، فعلا امانت داشته باش تا ساز خودت رو بیاری. سه تار! حالا یا نمیدونست که من تار میزنم نه سه تار، یا میدونست که کسی که تار میزنه احتمالا بتونه سه تار هم بزنه! حالا اینکه این سه تار از کجا به اونجا رسیده بود قصه دیگه ای‌ داره. 

اومدم خونه سه تار رو گرفتم دستم، مثل آدم‌هایی‌ بودم که برای اولین بار دست به ساز میزنن، همون قدر ناشی.

من و سه تار و گلیم‌ها و "بهار دلنشین". با کمال احترام به همه بابا ها! گور بابای همسایه ها!

پی نوشت: راستی شاهدش هم همین بغل.